Nog erger dan de optredens tijdens shows als The voice of Holland en Holland’s Got Talent zijn de interviews met familieleden van de deelnemers. Vooral jeugdige deelnemers worden tijdens hun audities vaak vergezeld door hun ouders of door een lang vrijgezel gebleven tante.
Veel van deze verwanten hebben zelf – vermoedelijk zeer onterecht of getroffen door veel malheur – op de valreep een carrière als artiest misgelopen. Talent dat ouders zelf missen, willen ze graag met terugwerkende kracht terug zien bij hun eigen kroost.
Onlangs ging ik met mijn zoon naar de Open Dag van de Nijmeegse Radboud Universiteit. Zijn moeder en ik ontmoetten elkaar tijdens onze studie Nederlands en dat hij als aanstaand student ook een bezoekje bracht aan onze oude faculteit deed ons natuurlijk deugd. Aan het einde van de dag lopen we over het universiteitsterrein, slaat hij z’n arm even om me heen en grinnikt: “Leuk, hè?” Ik voel me vereerd en trots.
Hij wil journalist worden en aangezien hij straks een gymnasiumdiploma heeft, ligt de gang naar de universiteit voor de hand. Vermoedelijk zal zijn keuze richting Communicatiewetenschap gaan, aangevuld met een mooie minor Journalistiek. Die keuze is terecht. Op zijn vijftiende schreef hij al een stuk beter dan ik op die leeftijd. Bovendien koos hij al vroeg een specialisme: sportjournalistiek. Elk weekend verdient hij wat bij door nieuwsberichten te schrijven voor een voetbalwebsite, bezoekt hij voetbalwedstrijden en werkt vooral aan zijn enorme parate kennis over spelers, trainers en clubs.
Zelf werkte ik lang als journalist en, ondanks dat ik in het communicatievak terecht kwam, ‘voel’ ik me nog steeds journalist. Hoewel zijn studiekeuze volkomen bij hem ligt, doet het me deugd dat hij iets gaat doen in de richting waarin ik ook werkzaam ben. Zou hij scheikunde of econometrie zijn gaan studeren, was ik minstens zo trots geweest, maar deze keuze maakt me nét iets blijer. Eerlijk is eerlijk.
Afgelopen vrijdag maakte hij zijn debuut als NEC-watcher op de regionale zender N1. In een live optreden keek hij kort vooruit naar het af te werken competitieduel tegen ADO Den Haag. Ik vergezelde hem tijdens zijn debuut en duidelijk was dat ik het allemaal veel spannender vond dan hij. Voortaan zal elke vrijdag tegen acht uur via die zender te horen zijn hoe hij zijn voorbeschouwing geeft op de wedstrijd van dat weekend.
Twee dagen later vergezelde ik hem tijdens zijn eerste gang naar de perstribune van NEC, waar hij voor een bekende fansite een wedstrijdverslag zou maken. Zelf zat ik daar al vaker, maar vanaf het begin was duidelijk dat hij op termijn mijn plek zou overnemen. Hij weet immers veel meer van voetbal dan ik. Ik ben liefhebber, hij is een kenner. Samen namen we plaats in de perskamer, werkten we interviewtjes met spelers uit en volgden we de persconferentie. Daarna ging zijn verhaal online.
Tevreden liepen we na afloop naar huis. Even moest ik denken aan de vaders van de auditerende kinderen tijdens de bekende talentenjachten. Ik kijk naar mezelf. Even overvalt me het gevoel dat ik geen steek beter ben dan die hijgende vaders in de microfoons van Robert ten Brink. Toch weet ik dat mijn zoon doet waar hij goed in is. Ik help hem alleen. Toch?