Als er iets is wat me frustreert, zijn het wel de aanhoudende pogingen om onze zoon volledig zindelijk te krijgen. We zijn al een jaar bezig, maar het echte succes blijft uit.
Vol goede moed
Toen onze zoon ruim drie jaar oud was, begonnen manlief en ik vol goede moed aan de zindelijkheidstraining. We zetten hem met regelmaat op een potje en maakten hem duidelijk dat hij daarin zijn behoefte moest doen. Zijn even oude neefjes begonnen al indrukwekkende stappen in de richting van zindelijkheid te zetten. Onze zoon daarentegen leek nog geen enkel idee te hebben dat het niet de bedoeling was dat hij de rest van zijn leven luiers zou dragen. Hij trok zich dan ook niet veel van onze aanmoedigingen aan.
Gepraat, gepleit en gesmeekt
Onze zoon zag het nut van dat potje niet in. Vaak hadden we hele discussies met hem voordat hij uiteindelijk met een boekje of voor de televisie op dat ding ging zitten. Waarna hij pas plaste zodra hij van de pot opstond. Naast de pot, welteverstaan. We hebben gepraat, gepleit en gesmeekt, maar meneertje wilde maar niet op dat potje plassen. Als het uiteindelijk een keer lukte, was dat omdat hij het niet langer op kon houden. Uiteindelijk namen we genoegen met de gedachte dat hij er nog niet aan toe was en dat het vast ‘vanzelf’ wel goed zou komen.
Behoefte aan verzorging
In de tussentijd zat ik me op feestjes te verbijten als ik van andere moeders moest aanhoren dat hun kinderen allang zindelijk waren en dat dat o zo makkelijk was. Ik heb de talloze adviezen allemaal in de wind geslagen, want ik moest rekening houden met het rugzakje van mijn kind. Wij adopteerden hem toen hij vijftien maanden oud was. Dat wil zeggen dat er een grote kans was dat hij nog behoefte had aan de extra verzorging die er bij het verschonen van luiers komt kijken. Als je als baby aandacht en liefde tekort bent gekomen, is het natuurlijk prettiger als je nog even aan babygewoontes vasthoudt zodat je wat kunt inhalen. Zo duurde het ook een eeuwigheid voordat onze zoon zelfstandig kon lopen. Hij vond het namelijk heerlijk om aan onze hand mee te lopen.
Min of meer zindelijk
Uiteindelijk kwam echter wel zijn vierde verjaardag steeds meer in zicht. Hij wilde ontzettend graag naar school, maar een kind in een luier wordt daar nog altijd niet geaccepteerd. Met heel veel moeite is ons meneertje min of meer zindelijk naar de kleuterschool gegaan. Ongelukjes waren echter alles behalve een zeldzaamheid. Soms was de reservebroek in zijn rugzakje niet eens voldoende omdat hij twee ongelukjes op een dag had. Als hij wel op tijd naar het toilet ging, wilde het namelijk ook gebeuren dat hij niet goed mikte en alsnog zijn broek kletsnat plaste. Gelukkig was zijn juf erg geduldig en waren er altijd ook nog reservekleren op school.
Soms te laat
Langzaam, heel langzaam, kwam er verbetering. Het is inmiddels al lang geleden dat hij op school nog een reservebroek nodig heeft gehad. Maar thuis zijn er nog altijd uitdagingen. Als hij televisie kijkt, op de iPad speelt, of heel leuk aan het spelen is, wil het nog wel eens mis gaan. We vragen hem twintig keer op een dag of hij naar het toilet moet, maar het antwoord is standaard ‘nee’. Hij wil pas gaan als hij het echt niet meer op kan houden en daardoor is hij soms te laat. Vorige week leek hij zelfs een terugval gehad te hebben. Toen heeft hij thuis iedere middag in zijn broek geplast, omdat hij het te druk had met andere dingen.
Wat zou het fijn zijn…
Het laat zichzelf raden dat we voor de nachten nog gewoon luiers gebruiken. De keren dat onze zoon bij het opstaan een droge luier heeft, zijn namelijk op een hand te tellen. Dat is ook niet belangrijk, wat dat betreft mag hij zoveel tijd nemen als hij wil. Maar wat zou het fijn zijn als we eindelijk van die luiers af zouden zijn! En wat zou ik het ontzettend verwelkomen als ik niet meer op een vreselijk slecht gepland moment een vloer hoef te dweilen en een broek hoef te verschonen.