Het is de avond voor de intocht van Sinterklaas. Natuurlijk hebben we samen naar het sinterklaasjournaal gekeken. Ondertussen vroeg ik me af hoelang het nog zou duren voordat de oudste dochter zou komen met haar vragen over Sinterklaas. Ik weet nog zo goed hoe teleurgesteld ik zelf was toen ik mijn tekeningen en brieven aan Sinterklaas in de kast van mijn ouders vond. Alles viel toen op zijn plek, maar wat een teleurstelling was het.
Bij het naar bed brengen vraagt ze of ik nog even blijf om te praten. En ja, daar zijn ze dan eindelijk. ‘Mam, is het sinterklaasjournaal eigenlijk wel echt?’ Ik vertel haar dat het gespeeld wordt door acteurs. Vervolgens vraag ik wat ze denkt van Sinterklaas. ‘Die is ook niet echt hè?’
Nu kan ik dan het verhaal vertellen van de historische bisschop Sint-Nicolaas die leefde in Myra en die beschermheilige van kinderen werd na het redden van enkele jongens.
Ik vertel haar ook hoe mooi ik het sinterklaasfeest vind en dat ik het fijn vind dat ouders dit in stand houden om hun kinderen te zien genieten van dit feest.
‘Maar kreeg ik dan alle cadeautjes van jullie?’ ‘Nou niet alleen van ons, ook van je opa. En die maakte daar altijd een heel gebeuren van.’
Ik zie aan haar gezicht dat alles duidelijk wordt. ‘Dus opa gaf zichzelf gewoon een zakje zout, dat was helemaal niet omdat hij de staf verstopt had!?’
Ze giechelt en heeft de grootse lol. Nadat we afspreken dat we het verhaal voor haar zusje nog verborgen houden wens ik haar welterusten. Ze kijkt me met haar glunderende ogen aan en zegt dan:’Welterusten Sinterklaas!’