De eerste jaren na de geboorte van mijn zoon durfde ik niet aan nog een kind te denken. Ik vond de bevalling een dusdanig nare ervaring dat ik ervan overtuigd was dat mijn kinderschaar zich tot dit ene prachtige exemplaar zou beperken. Maar een hormoonspiegel en een biologische klok vormen samen een duivels duo. Na een jaar of vijf kwam het verlangen naar nog een kind opzetten als een stille tsunami. We besloten het op zijn beloop te laten en ons te laten verrassen.
Er gebeurde echter niets. Na anderhalf jaar niets besloot ik daarom mijn vruchtbaarheid te laten testen, gezien de familiegeschiedenis van vroege menopauzes. In mijn bloed was echter niets van onvruchtbaarheid te zien. Ik zou in principe gewoon zwanger kunnen worden. En dat werd ik uiteindelijk ook, vorig jaar. Helaas hield die zwangerschap geen stand en vervloog mijn hoop op een tweede kind. Met sommige dingen kun je nu eenmaal geen laatbloeier zijn- ik word ten slotte over twee weken 41.
Deze week sloeg ik nietsvermoedend een vrouwentijdschrift open en las het verhaal van een vrouw die onvruchtbaar was geworden doordat zij in haar jeugd groeiremmers had gebruikt. Onderzoek had uitgewezen dat 25% van de vrouwen die groeiremmers had gebruikt daar onvruchtbaar door is geworden. Een huiveringwekkend groot percentage en een bijwerking waar men tijdens het voorschrijven nog niets van wist. Het schijnt dat de eitjes van deze vrouwen in rap tempo verouderen. Ik had eerder over dit onderzoek gelezen, maar nu sloeg het in als een bom. Ik ben namelijk zo’n vrouw. Sommige dingen weet je zonder daar hard bewijs voor te hebben. En ook ik weet diep van binnen dat ik heel blij mag zijn dat mijn zoon zich tien jaar geleden dwars door de pil heen aankondigde. Waarschijnlijk was dat net op tijd, voordat mijn eierstokken besloten met vervroegd pensioen te gaan.
En nu kan ik wel gaan treuren dat ik geen broer of zus voor mijn zoon op de wereld heb kunnen zetten, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dat zonde van mijn tijd vind. Liever geniet ik van die kerel van bijna tien die ik op mag voeden. Dat hij er is, is met de kennis die ik nu heb over groeiremmers nog bijzonderder dan ik altijd al vond.
Dankbaar zijn, ik word er steeds beter in.