Een warme dag, het hele gezin vrij, een strand in de buurt. Het moment voor een dagje uit met het hele gezin. Of juist niet?
Met wat schuldgevoel pakken lief en ik onze zwemkleding, de badhanddoeken, de boeken, zonnebrand, lunchpakket en water in. De stripboekjes, de schep, de bal en ook de kinderen blijven thuis. ‘Geen zin!’, gevolgd door een diepe zucht en draaiende ogen is het antwoord op de vraag of ze mee willen naar het strand. Een alternatief plan verzinnen de zonen ook niet, dus wij gaan.
Blaren
Na anderhalf uur fietsen, koelen we onze bilblaren in de Noordzee en landen we op onze badhanddoeken. Ongestoord lees ik mijn boek, lig ik wat te dromen, luister naar de golven, de zeemeeuwen, het geklets van vaders met dochters, klachten over zand tussen de broodjes, ruzie over de fles zonnebrand in het zand. ‘Niet gooien met zand, Bella!’ ‘Doe die hond nou aan de lijn.’ ‘Stijn, papa heeft nu even geen zin meer in zwemmen.’ ‘Jaaahaaaa, dat is een heel mooi kasteel.’ ‘Lekker zandtaartje hoor, mmm!’
Vrij
De stemmen deinen mee met het geluid van de zee, vinden langzaam hun weg in mijn gedachten. Terwijl mijn lijf en mijn gedachten ontspannen zijn, hoor ik – nee, voel ik – de vermoeidheid in de stemmen. ‘O, ja. Zo was dat. Met kinderen naar het strand.’ Het schuldgevoel dat ik had, maakt plaats voor opluchting.
Zon, zee, strand, mijn lief en ik. Dat is het. Geen kinderen die vermaakt hoeven te worden, geen puberzonen die zich schamen voor hun eigen en hun moeders lijf. Ik voel me vrij. Heel vrij. Ik ben vrij!
Ineens zit ik rechtop. Ik gooi het bovenstuk van mijn badpak uit. ‘Zooo.’, zucht ik, ga liggen, kruip tegen hem aan en geef hem een zoen, een echte. Vrij, ongebonden en zonder schaamte. Zonder kinderen. Zonder schuldgevoel.
Ook lekker. Volgende week weer!