Ik had gehoopt dat we even mochten kleien. Of in ieder geval een beetje mochten droedelen met Oost-Indische inkt. Gewoon, voor de ultieme kleuterschoolbeleving. Maar nee: mijn eerste basisschoolochtend in twintig jaar bracht ik in doodse stilte door op een veel te klein krukje, luisterend naar een schoolmeester die het had over continuroosters en vreedzame wijken.
Ik zat er natuurlijk ook niet voor mijn eigen plezier. Ik kwam hier om even voor mijn zoon te beslissen of hij op deze school acht jaar van zijn jeugd zou gaan doorbrengen. Een keuze die ik moest baseren op een uurtje rondneuzen na een slappe bak koffie.
Ik ben nog niet helemaal toe aan het maken van die keuze. Niet zozeer omdat mijn zoontje net twee is en ik al stress krijg bij het idee dat hij straks buiten de tuin gaat spelen, maar met name omdat ik me nog nooit verdiept had in de materie ‘basisschool’. Ik hoor mijn vrienden over vrije scholen, montessorionderwijs en protestants-christelijke basisscholen met een niet al te Bijbelse inslag. Ik krijg hier en daar iets mee over vreedzame scholen en over aandacht voor het individuele kind. Ik weet niet zo goed wat het inhoudt, want het klinkt als iets waar ze niet echt aan deden op de semi-katholieke wijkschooltjes waar mijn vriend en ik onze kinderhersens hebben versleten. Maar de tijd dringt. En de andere kinderen op de wachtlijsten ook. Daarom hebben we nu besloten om ons maar eens goed te laten voorlichten door alle scholen die we in onze nieuwe wijk konden ontdekken. En dan de leukste eruit te kiezen.
Inmiddels hebben we twee scholen bezocht. In theorie klinkt alles natuurlijk even prima: beetje knippen en plakken op je eigen niveau, lekker op gezette tijden chillen op het schoolplein, nee tegen pesten en lekker veel ruimte om jezelf als kind optimaal te ontplooien. Maar dan steeds net iets anders opgeschreven in het pedagogisch plan dat toch niemand leest.
Terwijl ik tijdens de rondleiding van vorige week de knip- en plakwerkjes van Sem en Sam in me opnam en toekeek hoe Daan en Emma lekker aan het fröbelen waren in groep 4, dacht ik dan ook alleen maar: zouden Sem en Sam veel vriendjes hebben in de klas? Vinden Daan en Emma het leuk om in groepjes te kleuren? Zijn die achtste-groepers altijd zo druk? Ga ik mijn lieve, kleine, aanhankelijke peuter hier al bijna achterlaten? Kan er een raampje open?
Ik besefte dat we uiteindelijk zullen kiezen voor een school die óns ‘wel leuk’ lijkt. Bij gebrek aan een geloofsovertuiging of levensfilosofie die ons lekker op weg helpt. Het blijft dus een gok. Hopelijk wedden we op een winnend paard en heeft onze zoon de beste basisschooltijd ter wereld. Maar ook op een iets langzamer paard haalt ie groep 8 wel, denk ik. Mag ie daarna lekker zelf beslissen op welke school hij de volgende jaren van zijn jeugd gaan slijten.