Gastblog van Irma Knuiman, moeder van Rijk (10) en Noor (7).
Mijn zoontje staat met glimmende ogen voor de passpiegel. We komen voor schoenen. Hij heeft een baseball jack aan. ‘Deze. Deze wil ik. Dat is nou precies wat ik bedoelde mam.’ Ja, altijd hetzelfde gedonder. Je stapt met één specifiek doel voor ogen een winkel binnen en je loopt met iets anders naar buiten. Maar deze keer gaat me dat niet overkomen.
Heel kordaat hoor ik mezelf ‘nee’ zeggen. ‘Je hebt al genoeg truien en vesten. Deze heb je niet nodig’. Maar ik weet ook dat het gevecht nu pas gaat beginnen. En als ik het prijskaartje, gewoon uit nieuwsgierigheid, even bekijk, weet ik al dat ik zal gaan zwichten. Flink afgeprijsd. En precies het jack dat mijn zoontje al vaker heeft beschreven. Niet heel erg lelijk en best warm voor de winter.
Ondertussen heeft mijn dochtertje twee enorme witte glimmende moonboots uit het schap weten te trekken. Behendig en snel trekt ze de laarzen aan en met een vrolijk gezicht springt ze door de winkel. ‘Kijk mam! Deze hebben mijn vriendinnen ook, maar niet in deze kleur. Deze vind ik héééél mooooooiiii! En ze zitten echt heel lekker warm! En er komt binnenkort vast veel sneeuw! En die sneeuwschoenen van vorig jaar kan ik niet meer aan!! Ik kan er ook heel goed mee rennen, kijk maar! Na drie rondjes gerend te hebben staat ze weer voor mijn neus. Aah please, please, toe nou… ik heb ze echt nodig.’
Ik kijk naar mijn coole zoon in baseball jack en naar mijn hippe dochter in glimmend witte sneeuwschoenen. Wat een leuke kinderen heb ik toch. En wat zien ze er vrolijk en blij uit. De prijs van die sneeuwschoenen valt best wel mee. En al die argumenten die mijn dochter daarnet opsomde kloppen eigenlijk ook wel, toch?
Even later sta ik met twee opgetogen kinderen met ieder een tas in de hand weer buiten. Ik ben zelf ook helemaal blij en ach, die schoenen voor mijn zoontje komen later wel.