Een uur geleden stond ik op het punt naar bed te gaan, maar als één van onze zonen om elf uur besluit beneden nog wat te drinken, blijf ik ook zitten. Dit is quality time.
Ditmaal is het nummer twee, zeventien jaar oud. We hebben andere avonden en nachten gehad, hij huilend van de buikpijn en ik met mijn handen in het haar. Met de nodige behandeling is dat probleem, een chronische darmziekte, onder controle. De vermoeidheid blijft, de medicijnen blijven, ongestraft vette maaltijden eten kan niet meer. De pijn is weg, díe pijn wel.
Twee is niet gelukkig en snapt zelf niet waarom. ’s Nachts kijken we een programma over een meisje met anorexia, alles in haar leven ging mis. Ouders gescheiden, mishandeling, gepest op school. Alles wat tegen kon zitten, zat haar tegen. ‘Maar mam…’, mompelt twee. ‘Dat heb ik allemaal niet, geen ruzie, geen ongelukken, ik heb het goed met jullie, met mijn vrienden. Waarom voel ik me zo?’ De plek waar mijn hart zit knijpt samen, bij hem en bij mij branden de tranen. We houden even elkaars hand vast.
‘Mam…’
‘Mmmm’
‘Ik ben niet heel ongelukkig, maar niet gelukkig genoeg.’
Hij snapt het niet, vindt dat hij geen reden heeft om ongelukkig te zijn. Ik daarentegen snap het wel. School is stom, zeker na dertien jaar. Muziek is geweldig, maar om het nou te gaan studeren? Hij hoeft niet zo nodig te stappen en bier te drinken, maar wil daar wel voor kunnen kiezen. Wil wel werken, maar wanneer doe je dat als school al alle energie opslokt. Leeft zijn leven, maar wordt ook geleefd door een ziekte. En dan ben je ook nog gewoon puber met alle emoties die daarbij horen.
Dit is quality time, na de tranen praten we over niks, kijken zinloze tv en wensen elkaar een goede nachtrust. Gelukkig genoeg is hij nog niet, ik zit met mijn handen in het haar en hoop zo dat deze quality time op de lange duur bijdraagt aan een quality life.