Mijn knieën drukken tegen het handschoenkastje. Tussen mijn benen klem ik een klein, in plastic gewikkeld dennenboompje. De naalden van de top prikken steeds tegen mijn neus als R. moet remmen. Op het dashboard ligt een zak oliebollen. De hele auto ruikt naar versgebakken deeg.
Vanaf de achterbank klinkt de stem van onze bijna driejarige dochter. Ze zingt ‘jimmel bels, jimmel bels’ en klapt daarbij in haar handjes. Haar broertje van acht maanden oud kijkt haar met grote ogen aan. Als hij ziet dat ik naar hem omkijk grijnst hij zijn hartverwarmende glimlach. Een uur geleden besloten we spontaan om met z’n allen een kerstboom uit te gaan zoeken. R. vond het een belachelijk idee. “Eef, we hebben een Twingo, geen stationwagen!” Nu zit ‘ie naast me, achter het stuur, met een uitdrukking op z’n gezicht waarvan alleen ík weet dat het een licht sceptische, maar stiekem toch tevreden glimlach is.
Dit jaar ging het eindelijk allemaal weer de goede kant op. Begin 2011 werd ik voor het eerst moeder en djiezus, wat viel dat tegen. Onze dochter werd ‘s nachts tientallen keren huilend wakker en was dan ontroostbaar. Elke nacht. Maandenlang. R. en ik liepen op ons tandvlees van oververmoeidheid en stress. Roze wolk? Genieten? Ik begreep die woorden niet. Ik vroeg me alleen maar af waar dat moedergevoel toch bleef.
Net toen het in 2012 iets beter leek te gaan, verloor R. z’n baan. Hij trok zich lange tijd terug binnen de muurtjes van zijn eigen gedachten. Het lukte me niet om hem weer aan het lachen te krijgen. Zelfs niet toen ik hem vertelde dat ik zwanger was van ons tweede kind. Ik begreep er steeds minder van. Ik raakte overbelast door m’n werk. Of misschien wel door alles. Ik was gewoon óp.
In april van dit jaar werd onze zoon geboren. Thuis. Heel relaxt. Een compleet andere ervaring dan de eerste keer. Terwijl ik dat kleine, warme, vochtige wezentje in mijn armen hield, werd ik ineens rustig en blij. Alsof de juiste stofjes deze keer wél waren geactiveerd. Dat gevoel is sindsdien niet meer weggegaan.
Het moment in onze Twingo, volgepakt met kerstspullen die we nooit eerder vrijwillig kochten, staat symbool voor wat 2013 ons heeft gebracht: onverwachte positiviteit. De overtuiging dat we met wat creativiteit een heel eind komen.
Vier mensen, vier lachende gezichten. R., inmiddels weer de drijvende, hardwerkende kracht achter ons gezin. Onze dochter, een temperamentvol pakketje explosieve vrolijkheid (met rode hoorntjes). Onze zoon, die me met zijn glimlach dat gevoel van verliefdheid geeft waarvan ik lang dacht dat het een fabeltje was. En ikzelf, vol met nieuwe, spannende plannen voor 2014.
“Meezingen, mama!” roept mijn dochter. We zijn op weg. Zingend. In een koekblik. Het was even improviseren, maar alles wat ik nodig heb zit er in.