‘Nieuwe fietstassen?’, vraagt een collega-moeder als ik kom aanfietsen bij het schoolplein. Ja, zeg ik trots. ‘Ook een nieuwe fiets trouwens.’ Die valt blijkbaar minder op. Vreemd. De nieuwe fiets was nodig omdat ik wekelijks meer kilometers ga maken, op de fiets. En dit lukte niet met het monsterlijke slagschip dat ik had. Dat was namelijk een oranje gevaarte, met twee kinderzitjes en – jawel – een kratje voorop (onmogelijk om ergens te stallen, zo’n fiets!).
Super praktisch slagschip
Zo’n slagschip is super praktisch met kleine kinderen maar zwaar om voort te bewegen, zwaar! De zitjes gebruikte ik inmiddels bijna niet meer, of het moest zijn om een kind van een ander te vervoeren omdat dochter wil afspreken met een klasgenootje. Mijn kinderen passen er eigenlijk niet meer op. Bij onze vaste fietsenmaker zag ik een andere fiets: sportief model, standaard zwart, veel versnellingen. Ja, die wilde ik. En hij kwam er. Het oranje monster kon ik inwisselen en zo kreeg ik een aantrekkelijke korting.
Mijn routine: samen op de fiets
Blij als een kind ging ik mijn nieuwe fiets ophalen. Maar in de winkel moest ik de oranje fiets achterlaten en dat deed plots toch een beetje pijn. Ik heb op die fiets veel mooie momenten beleefd met de kinderen, ze waren zo dichtbij als ze bij me op de fiets zaten. Niet voor niets heeft Eva Lebens daar ooit een rootine over geschreven. Opeens realiseerde ik me dat deze momenten voorgoed voorbij zijn, dat ik met de aanschaf van een nieuwe fiets een periode afsluit. Samen op de fiets naar school, het was een dagelijks ritueel.
Ik heb geen kleine kinderen meer.
Mijn kinderen hebben inmiddels eigen fietsen waar ze dagelijks veel meters mee maken. Dochter (8) heeft een kleine omafiets met fietstassen, zoon (10) heeft zelfs al een fiets met versnellingen. Ze zitten nu in de ‘rustige tijd’ (voor zover tijd met kinderen ‘rustig’ kan zijn): geen baby meer, nog geen puber. Daar geniet ik van, maar soms ben ik me er heel bewust van dat bepaalde dingen voorgoed voorbij zijn. Zoals fietsen met kinderzitjes dus. Vertel me, ouders met oudere kinderen: wat is de volgende stap waarbij ik even moet slikken?