Een moeder uit de straat kon haar lol niet op. Ze was in de zevende hemel en niet eens zwanger. Integendeel. Ze vertelde dat sinds haar jongste naar school ging, de donkere wolk die boven haar dochtertje hing verdwenen is. Een gigantische opluchting had zich van haar meester gemaakt.
Ik kijk naar mijn dochter, ze zit stil op de bank. Voor zolang het duurt. Boven haar hangt een pikzwarte wolk. Die hangt er nu ruim twee jaar. Soms regent het eruit, soms dondert en bliksemt het.
Ze kijkt naar Peppa Pig op de iPad. Het apparaat bedwingt de donkere wolk. Ik zweer het, soms zie ik vuur uit haar mond komen. En haar ogen worden felrood. Haar blonde haren worden zachtjes aan de kant geduwd door de twee hoorntjes die zich naar buiten duwen. Ze lost alles krijsend op. Zelfs dankjewel zegt ze niet, ze schreeuwt het uit. Met de klemtoon op elke letter. Dat kan verrassend genoeg, elke letter beklemtonen.
Ze is niet voor rede vatbaar. Omkopen, dreigen, belonen, bestraffen: niets werkt. Het lijkt me heerlijk om op elke vraag en op elke suggestie echt nie te antwoorden of wat je zegt ben jezelf. En dan weg te lopen, de gangdeur dicht te smijten en weer verder te krijsen. Het is een grappig beeld, een 98 centimeter hoog bijna vierjarige hummeltje met het vuur van een vulkaan die een deur dichtsmijt. En dan ‘zo!’ zegt.
Nu, na ruim twee jaar heeft de deur er genoeg van. Net als ons tandvlees en het vel op de armen van haar broer. Ook die hebben er genoeg van. Over een week gaat ze naar school. En dat is geen dag te vroeg. Haar wachten nieuwe uitdagingen. We hebben haar in elk geval laten beloven dat ze ons tandvlees meeneemt en op school aan de kapstok hangt. Verder zou het zomaar kunnen gebeuren dat de eerste fles wijn die dag al om 09.00 uur opengaat. Sommige fases sluit je af met een traan, andere met een borrel.