Gastblog van Tim de Hullu (32), freelance journalist en vader van een dochter van 2.
Lelijk waren ze. En ze stonken naar rubber: een condoom maar dan anders. Toch gingen de opblaaspoppen van Gianni in Capoterra op Sardinië als warme broodjes over de toonbank. Opblaaspoppen met beschaafde doeleinden overigens, want deze waren bedoeld voor kinderen. Katten, ridders, maar vooral populair waren de Mega Mindy look-a-likes met roze vlindervleugeltjes. Een op manga-achtige wijze getekende überbitch waar je nou niet direct lekker mee gaat knuffelen. Maar de Italiaantjes vonden het geweldig en liepen er deze donderdag trots mee rond te paraderen. Het was 1 mei en elk moment kon de processie van Sant’Efisio langskomen.
Tussen al het opblaaspopgeweld lagen wij wat te zonnebaden op een grasveldje en probeerde ik mijn dochtertje van twee wat te vermaken. Ik zag haar al wat verlekkerd kijken richting de poppen, die een kop groter waren dan zij. ‘No way dat jij zo’n pop krijgt’, dacht ik. Ik ben niet zo van de verwennerij, namelijk.
We zorgen dat ze het goed heeft thuis, maar ik heb een broertje dood aan ‘mijn dochter iets geven omdat andere kinderen dat ook krijgen’. Waarschijnlijk ingegeven door mijn eigen opvoeding: ik herinner me dat ik bij ‘kinderfeestjes’ die tot ’s avonds laat duurden doodleuk als eerste door m’n ouders werd weggeplukt en dat het hen niks kon schelen dat andere kinderen tot na twaalven mochten blijven.
Zit wel wat in, vind ik, voet bij stuk. Al hadden we deze middag niet veel speelgoed mee, dochterlief vermaakt zich altijd. Kletst met iedereen en verzint zelf spelletjes. Maar nu bleef ze maar naar die nep-Mega Mindy’s kijken. Aaide er een paar van iemand anders en kreeg een snauw in het Italiaans terug. Ik keek mijn vriendin aan: nee, ze moet leren dat iets niet van haar is.
Daarna bleef ze rustig naast twee spelende meisjes zitten en bedacht ze wat ze eens kon doen. Maar toen maakte ze een move die mij een steek van jewelste in mijn zonnevlecht bezorgde. Terwijl die Italiaanse krengetjes daar heerlijk zaten te spelen met hun suffe pop, draaide ze zich op zij en plukte met een pruillipje wat aan twee grassprietjes.
Een vreselijk gevoel van medelijden maakte zich meester van me. Ik wist niet hoe snel ik naar Gianni moest sprinten, drukte hem vijf euro in de hand en rende terug naar mijn dochter. Kijk eens! Ze pakte de superheldin stevig vast en zei even later: ‘Van mij!’ Ja, speciaal voor jou. De steek in m’n middenrif was weg en maakte plaats voor voldoening. Maar het duurde niet lang voordat ik besefte hoe ook ik mij laat leiden door de massa. Ik voelde me net die pop. Meega Mindy.