Ik: “Pim, wat heb jij op het programma staan?”
Pim gaat kijken in zijn agenda. “Een half uur computeren.”
“En wanneer had je dat gepland?”
“Zondag.”
Computeren. Het is zoons lust en leven. Het biedt hem verstrooiing en plezier. Maar het zorgt ook voor spanning. Kortsluiting in zijn hoofd, zoals het veel mensen met autisme vergaat als ze overprikkeld raken. Ze (ondanks dat ze allemaal eenzelfde ‘stempel’ hebben, kun je geen enkel iemand met autisme met een ander vergelijken) raken vaak overprikkeld.
Hou het maar eens vol!
Kijk maar eens naar onderstaand filmpje – en denk er dan bij dat iemand met autisme dit iedere dag, ieder uur en ieder moment meemaakt. Om gek van te worden. Hou dat maar eens vol!
Auti-grap
Het voorbeeldje waar ik mee begon, noemen wij thuis een auti-grap. Even een korte verklaring tussendoor: omdat het computeren zoveel spanning geeft, maakten we een afspraak met zoon: op zondag nemen we de aanstaande week door. In zijn agenda (gewoon zo’n schrijfgeval, kan hij daar meteen aan wennen) mag hij over de dagen van de week in totaal 5 uur schermtijd (computeren en youtube-filmpjes-kijken-van-game-vloggers) verdelen.
Toen ik zoon dus op de bedoelde zaterdag vroeg wanneer hij het computeren had gepland, bedoelde ik te zeggen op welk tijdstip hij die dag zou aanvangen met zijn spelletje Mario. Zoon vatte mijn vraag alleen letterlijk op. En gaf een voor hem logisch antwoord. Hij had op zondag immers met zijn agenda op schoot gezeten?
Gelukkig zijn vrouw en ik behoorlijk taalvaardig. Over het algemeen kunnen we dan ook redelijk met zoon meedenken. Maar af en toe gaat het ons ook boven de pet.
Bonzen
Al die prikkels – niet alleen geluiden, maar dus ook een vader of moeder die in onbegrijpelijke context-taal praten, of een zusje dat maar doorbabbelt. En al die andere dingen. Zo gek is het dus niet dat hij af en toe ‘ontploft’, of in het beste geval de luwte zoekt om bij te komen. Sander verwoordde het ook mooi in zijn blog.
Pim zoekt die rust ook in bed. Door te ‘bonzen’, zoals wij het noemen. Officieel heet het hoofbonken. Hij ligt op zijn buik, legt zijn armen over elkaar onder zijn hoofd en gaat dan met zijn hoofd op en neer op zijn armen. Daarbij maakt hij een eentonig geluid. Zo bonst hij zich in slaap. Het is iets dat hij al van heel jongs af aan doet – ook omdat hij (vanwege zijn angststoornis) vaak bang was in bed. We zijn er zo langzamerhand aan gewend geraakt, het wordt ook wel minder. Zelf heeft hij er weinig last van, maar hij is zich wel bewust van het feit dat hij anders in slaap valt dan anderen. Eén van de redenen waarom hij niet zomaar gaat logeren, of dat hij opziet tegen schoolkamp.
Heeft iemand hier ervaring mee?
ps: Het is Autismeweek. En ik wil eigenlijk dat ze bij De Wereld Draait Door aandacht gaan geven aan autisme. Het liefst zou ik zien dat er een DWDD College over autisme wordt gegeven. Colette de Bruin kan daar bijzonder boeiend, duidelijk en leerzaam over vertellen. Hoe krijgen we Van Nieuwkerk zover?