Voor ik het wonder van het baren had meegemaakt was ik toch vooral een verlegen en zacht type. Bij het begrip ‘moeder’ denk ik toch ook aan een lief en warm iemand. Ik probeer dat ook zeker voor onze dochters te zijn. Maar waar ik niet op gerekend had was dat ik bij het moederschap ook een kenau-moeder eigenschap heb gekregen.
Zei ik meestal maar niets als ik het ergens niet mee eens was, de mevrouw van het consultatiebureau was mijn eerste slachtoffer van mijn nieuwe kenau-moederschap. Dochter was drie weken oud en hield al enkele dagen niets binnen. En dan ook echt helemaal niets. Flesje erin, even wachten, bakje pakken, en hele fles er weer uit. Huilen want honger en dan het zelfde ritueel nog eens. Het leek mij goed om naar het weeg-spreekuur te gaan van het consultatiebureau. En ja hoor onze dochter zat inmiddels weer onder haar geboortegewicht. Ik vertelde de mevrouw wat er met onze dochter aan de hand was en ze nam me niet serieus. Want ach als die kleintjes spugen dan leek dat altijd veel maar dat was echt niet zo hoor. En het was volstrekt normaal dat die kleintjes een beetje spuugden. Dit was absoluut de geboorte van de kenau-moeder in mij. Wat nou ‘het lijkt veel’ het is veel! sterker nog het is alles wat in de fles zat, iedere keer weer. Ik weet niet meer wat ik allemaal tegen deze mevrouw gezegd heb maar vriendelijk was het niet.
Ik liep het bureau uit en ging direct door naar onze huisarts. Deze hoorde mijn verhaal aan keek in de kinderwagen en stuurde ons meteen door naar het ziekenhuis. Maar goed ook want onze dochter had pylorushypertrofie. Dat is een aandoening waarbij de sluitspier van de maag te dik is en niets doorlaat. Onze dochter kon dus niets anders dan haar voedingen weer uitspugen het kon simpelweg niet verder. Het overkomt 3 op de 1000 baby’s. Je zou dan toch denken dat zo’n mevrouw van het consultatiebureau daar kennis van heeft.
Drie weken oud en net geopereerd
Niets is minder waar. Onze dochter was geopereerd en weer helemaal beter toen er op hetzelfde consultatiebureau een jonge moeder in tranen uitbarstte omdat haar babyzoontje de voedingen niet binnen hield. En de mevrouw reageerde weer verzachtend. ‘Het lijkt altijd zo veel hoor mevrouw.’
De kenau-moeder in mij kon haar wel aanvliegen. Maar in plaats daarvan vertelde ik de huilende moeder dat ze beter naar de huisarts kon gaan en moest vragen om een echo. Een week later was ook haar zoontje geopereerd en weer helemaal beter. Tussen mij en de betreffende consultatiebureau-mevrouw is het nooit meer goed gekomen. Maar wel heb ik vertrouwen gekregen in mezelf als moeder en die kenau-moeder in mij.
Ik ben jeugdarts en werk al jaren op het consultatiebureau, gelukkig weten alle goede jeugdartsen heel goed wat pylorushypertrofie is. Ook hebben de artsen en verpleegkundigen die goed opgelet hebben dat uitdrukking:” mother knows best” maar al te waar is. Jammer dat deze moeder een slechte jeugdarts of verpleegkundige trof, gelukkig zijn er meer goede dan slechte medewerkers.
Ik denk dat er prima artsen zijn…maar ook meegemaakt dat je als ouder soms even iets doortastender moet zijn.Je moeder gevoel moet volgen.Je onderbuik gevoel moet uitten.