Het is 6:00 uur als mijn wekker gaat. Ik kijk naast me en zie dat mijn lief al weg is. Snel spring ik onder douche zodat ik spic en span klaarsta als de eerste wakker wordt. Dat mislukt. ‘Uuuh…. mmmuuuh….mama’, hoor ik al als ik me afdroog. F*ck, die kleine is al wakker! Ik spring in mijn kleren en smeer op goed geluk wat make-up over mijn wallen.
‘Goedemorgen Tijs!’ Stralend zit hij in zijn bedje naar mij te kijken, hij is blij mij te zien. Tijs heeft nooit een ochtendhumeur dus het aankleden is heel gezellig. Als hij er klaar voor is, hebben we zijn zus nog niet gehoord. Helaas, want dat betekent dat we haar wakker moeten maken. Ilse houdt er niet van om wakker gemaakt te worden en ze vindt het ronduit vreselijk om dan ook nog op te moeten schieten. Ze sputtert tegen: ‘Ik wil nog slapen, mama ik wil niet’. Ik aai over haar warrige haar en begin haar aan te kleden.
Inmiddels is het vijf voor zeven. Over een half uur moeten we op de fiets zitten. ‘Opschieten nu!’, roep ik, en om de vaart er in te krijgen vraag ik of Tijs een boterhammetje lust. Succes gegarandeerd. ‘Ja’, antwoordt hij volmondig. Een veel groter vocabulaire heeft hij nog niet.
Ilse wil niet eten. ‘Ik heb geen honger en ik wil ook geen melk!’, moppert ze. Met haar armen over elkaar zit ze naast mij. Om haar te ontdooien vraag ik haar de vitamine D-pilletjes uit te delen en als ze die uiteindelijk zelf ook op heeft is er toch wel ruimte voor een boterham met worst. Uiterst zorgvuldig leg ik het vlees op de juiste plek op haar boterham en weet zo een burgeroorlog te voorkomen. Dat komt nogal nauw namelijk.
De winter helpt mij niet in mijn race tegen de klok. Schoenen, jassen, sjaals en mutsen zijn op hun plek. Ik zweet inmiddels als een otter, maar dan kunnen we gaan. Op de fiets hul ik iedereen nog in een poncho tegen de regen. De vrolijkheid van Tijs verdwijnt hiermee als sneeuw voor de zon. Huilend en snotterend ondergaat hij de rit naar de opvang en pas als we binnen in de gezellige warmte zijn kalmeert hij. De blokkenwagen is meteen leuk genoeg om mama te vergeten en Ilse duikt de verkleedkist in. Met een half zwaaitje ter afscheid moet ik het doen. Het is tien voor acht. Glimlachend ik stap weer op de fiets.
Het is weer gelukt, de dag kan beginnen!