Sinds de zwangerschappen van de juffen van dochter (7) en zoon (5), gaat het hier nogal vaak over baby’s. Vooral de dochter praat er graag over. De zoon, die gelooft het allemaal wel met die baby’s.
Juf B. van groep drie is inmiddels moeder en nog met verlof. Toen ze nog voor de klas stond, kletste ze graag met de kinderen. Over van alles. Van de situatie in de wereld, haar huis en kippen tot haar zwangerschap. Daar ging het hier aan tafel dan ook weer over. We kregen regelmatig een verslag van de stand van zaken rond de afmetingen van het kindje. De kinderen uit de klas leefden samen met hun juf toe naar de dag dat de verloskundige zou onthullen of het een jongen of een meisje zou worden. De uitslag hoorden wij waarschijnlijk sneller dan sommige familieleden. Vlak voor het zwangerschapsverlof in zou gaan, maakte dochter schematische tekeningen van de draai die de baby vlak voor de geboorte zou moeten maken. Nagetekend van de bordtekening van de juf.
Toen de zevenjarige ontdekte hoe die baby eruit moest, werd ze minder enthousiast. Voor de zekerheid vroeg ze vast hoe groot ons verlangen naar kleinkinderen eigenlijk was. En toen ze erachter kwam dat ze geen verplichtingen had om voor nageslacht te zorgen, besloot ze om het hoofdstuk kinderen krijgen voorgoed af te sluiten. ‘Anders heb je wel een jaar pijn’, piepte ze, benauwd naar haar kruis wijzend.
Op onze kleuterzoon hebben de dikke buiken om hem heen en de babygesprekken, waar hij toch echt bij was, allemaal bijster weinig indruk gemaakt. Dat werd duidelijk toen hij me vroeg: ‘Mam, ben ik ook door zo’n ding gebracht dat kan vliegen?’ Op mijn vragende blik reageerde hij geïrriteerd: ‘Ja, hoe heet dat nou, zo’n vogel met een doek in zijn snavel.’ Zijn zus begon hard te lachen (altijd leuk, zo’n onwetend broertje) en vroeg hikkend of hij soms een ooievaar bedoelde. Hij knikte.
We hebben met hem gepraat, maar hij blijft bij zijn standpunt. Voor hem is dit de meest logische verklaring: een ooievaar heeft hem netjes en voorzichtig op het gras in de tuin gedeponeerd. De foto’s van mijn dikke buik serveert hij af als weinig overtuigend bewijsmateriaal van onze kant van het verhaal. Een baby groeit in een buik? Ja hoor, het zal wel.