‘Ik moet vertellen dat ik iets heb gedaan wat niet mag’, vertelt onze zestienjarige zoon. Met moeite zijn we wakker gebleven om zijn verhalen over de Parijstrip met school te horen. Leuke verhalen. Hij ziet eruit alsof hij niet geslapen heeft, houdt zijn buik vast, wil alleen maar naar bed, kan niet meer vertellen, maar dit moet hij kwijt.
‘Vertel!’, zeg ik met een knipoog. ‘Gerookt? Gedronken? Gestolen? Iets met meisjes?’ Hij barst los: ‘Gedronken. Ik dacht, ik speel maar open kaart. Is dat goed? Vinden jullie het erg?’
We hebben iets geantwoord. Iets als: ‘Nou ja, het is gewoon verboden. Je bent nog geen achttien.’ Ons realiserend dat wij ook rond ons zestiende, zeventiende wel eens een drankje namen. Bier en zoete witte wijn. Ik herinner me uit de mavotijd nog shandy, officieel 7-Up met wat bier. Wij maakten het met cola en een beetje bier. Ik zal niet ouder dan veertien zijn geweest en was best onder de indruk van wat die alcohol met mijn hoofd deed. Het is bij een enkele drinkpoging gebleven.
Dat klinkt heel anders dan de drama’s die je nu hoort – of hoor ik ze nu omdat ik moeder ben? Ieder weekend worden kinderen opgenomen met een alcoholvergiftiging met verstrekkende gevolgen. Bovendien is er nu meer bekend over de effecten van alcohol op de ontwikkeling van de hersenen.
Het effect op de hersenen heeft zoon ook gemerkt. ‘Het voelde best wel lekker’, zegt hij ’s avonds, nog onder invloed van de alcohol en het slaaptekort.
Een paar dagen later, als hij vertelt volgende week een feest te hebben met klasgenoten, kom ik terug op het gebruik van alcohol. Ik verbied het, het mag gewoon niet. Hij heeft gemerkt dat hij zich anders voelde, niet zichzelf. Ik wijs hem op de gevaren voor zijn lijf. Wijs hem op de wet, het is verboden. Bovendien moet hij zich realiseren dat achttienplussers die hem alcohol verstrekken strafbaar zijn. Van ons krijgt hij het niet.
Maar vond ik het erg? Nee, eigenlijk niet. Het verbaast me wel enigszins dat de leiding van de Parijstrip er weet van had, maar geen verdere actie onderneemt. Maar erg? Nee. Het kind is puber, zocht al vaker zijn en onze grenzen op. Het kind is volwassen en bespreekt dit met ons, zijn ouders.
Ik vertrouw er op dat hij de juiste keuzes maakt. Maar een dilemma blijft het.