‘Maaaaam, mag ik op de aaaaaai?’
‘Nee, je mag niet op de iPad.’
‘Ah toe? Ik wil alleen maar eventjes Bakery Story doen. Heeeeel eventjes maar.’
‘Nee, ook niet heel eventjes.’
‘Ja, maar mam… ik verveel me!’
Ik kijk op van mijn scherm. ‘Vervelen is goed voor je, lieverd. Daar word je creatief van.’
‘Ik vind jou stom!’ Stampvoetend loopt dochter naar de deur. Dan draait ze zich om en wijst naar het scherm op mijn schoot. ‘En waarom mag jij wél de hele tijd op de iPad?’ Met een schok ga ik overeind zitten en klik Facebook dicht. Hoe zeiden ze het laatst ook weer in die reportage De digitale babysit ?
“We geven zelf het slechte voorbeeld met ons gekleef aan smartphones, tablets en andere schermpjes.”
‘Je hebt helemaal gelijk’, zeg ik. Met een ferme klap sla ik mijn iPad dicht. Dochter kijkt tevreden toe. Maar helaas: ik leg het begeerde schermpje weg en vraag semi-enthousiast: ‘Zullen we anders zélf koekjes gaan bakken? Dat is toch veel leuker dan zo’n nep-bakkerij op een schermpje?’
Dochter schudt haar hoofd. Ze weet hoe dat gaat, koekjes bakken met mij.
‘Ik wil alleen maar op de iPad. Verder vind ik niks leuk!’ Boos loopt ze de kamer uit.
Zombie-modus
Ik zucht en strek mijn hand weer uit naar de iPad. Mijn arm blijft halverwege in de lucht hangen. Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Die reportage over de gevaren van de digitale media voor kinderbreintjes had ik schouderophalend bekeken. Dat schermpjes vooral een appèl doen op je “reactieve brein”, waardoor je in een soort zombie-toestand komt – dat was voor mij niet echt nieuw. We zijn daarom ook al behoorlijk streng voor de kinderen als het gaat om schermpjes. Voor de iPad hanteren we een ouderwetse kookwekker. Eigenlijk precies zoals de Vlaamse kinderpsychiater Theo Compernolle in de reportage bepleitte: om te voorkomen dat je kind een “schermzombie” wordt, moet je streng zijn en het gebruik van digitale media “in de tijd beperken”.
Practise what you preach
Maar hoeveel tijd zit ik zelf eigenlijk geplakt aan schermpjes? Veel meer dan het kwartier dat ik mijn kinderen toesta. Veel meer dan goed voor me is. En voor mijn kinderen. Want welk voorbeeld geef ik hun eigenlijk met mijn schermverslaving? Ik eet toch ook geen pak koekjes voor hun ogen leeg? (Daar wacht ik mee tot ze in bed liggen.) Het is tijd om onder ogen te zien: niet mijn kinderen, maar ikzelf ben een schermzombie.
Gelukkig weet ik wat me te doen staat. Ik kom overeind en loop naar de keuken. Tijd om de kookwekker te gaan gebruiken. En voordat ik hem instel: eerst bedenken wat ik ga doen als de wekker afgaat. Want dat maakt het een stuk makkelijker om ook echt te stoppen. Werkt perfect bij mijn kinderen. Dan kan ik dat toch ook?