Stiekem ’n kat kopen

Naaktkat, de ideale kat. Geen haar, alleen maar een zacht velletje.

“Pap, jij wilt toch ook een kat? Tegen de muizen? We weten nu zeker wat we het allerliefste willen: een naaktkat!” Mijn oudste dochter van zeven kijkt verwachtingsvol naar haar vader.

In huis hebben we wekenlang campagne gevoerd. Een foto uit de krant van een naaktkat hing op de koelkast. Ik onderstreepte voortdurend het voordeel van een haarloos exemplaar: geen kattenhaar op de bank, geen haar op je kleding en altijd een warm kruikje. En afschuwelijk uiterlijk? Dat valt wel mee. In essentie is elke behaarde kat een naaktkat, probeerde ik. De kinderen bezongen hun liefde voor hun toekomstige huisdier: “Oh, een naaktkat ooooeeh!”

Een paar huizen verderop zijn namelijk zes naaktkatjes geboren. En deze katten blijven tot aan hun dood rondlopen in hun blootje. Met alleen een paar haartjes op hun neus. En verder: alleen maar vel. Zacht vel. En warm. Met een bijzondere handleiding: zomers moet je ze insmeren met zonnebrand, want hun huidje kan niet tegen de zon. Vanwege mijn voorliefde voor eigenaardige diersoorten (een mopshond en wandelende bladeren hebben al een plek gevonden in onze toko), zie ik een naaktkat helemaal zitten.

Op een maandagmiddag schiet ik de buurvrouw aan. Of we misschien de jonge kittens mogen bekijken. Aan het einde van de dag staan we in haar kamer, omringd door vier volwassen naaktkatten -op de vensterbank, tussen de planten en op de stoel. De vrouwtjes vind ik prima, de mannetjes wat minder leuk om te zien. Zonder haar is nu alles expliciet zichtbaar.

In een doos ligt een moederpoes, met zes jonge kittens. Nog nooit heb ik wezens gezien die zo zorgelijk ter aarde komen: rimpels, overal rimpels. Roze rimpels. Het zijn net blote aapjes. Ik ben verkocht. En de meiden ook.

Op weg naar huis, vraagt de oudste waarom ik niet zelf een naaktkat koop. “Jij bent toch de baas van je eigen geld?” Ik vertel dat je niet zomaar iets koopt waar een ander een bloedhekel aan heeft en misschien wel tien jaar mee zit opgescheept. Plus: zo’n beest kost driehonderd euro.  “Driehonderd euro is wat veel als de kat op het balkon moet slapen omdat papa ‘m niet kan verdragen.”

De foto van de naaktkat is inmiddels van de koelkast verdwenen. De jonge kittens zijn verkocht en niet aan ons. In ons huis komt geen naaktkat. Een compromis is er niet. De kinderen lijken na de vele smeekbedes zich er uiteindelijk bij neer te leggen.

Tot die ene ochtend. Wanneer mijn oudste dochter op haar fiets stapt, roept ze opeens onthutst: “Mam, voel eens!” Ze wijst naar de zwarte handvaten van haar fiets. Zachtjes streelt ze met haar vingertoppen over het handvat. “Net zo zacht als een naaktkat!” Met een weemoedige blik zucht ze. “Je had de kat ook stiekem zelf kunnen kopen, hoor! Dat had ik helemaal niet erg gevonden.”

Reacties

reacties