Laten we er geen doekjes om winden: wij zijn een luidruchtige, rumoerige en aanwezige familie. Sowieso beschikken de Koningen over een harde stem, maar daar komt ook nog eens bij dat zoonlief vanwege zijn autisme van tijd tot tijd – lees: bijna dagelijks – wel een woedeaanval heeft. Daar kan het ventje niets aan doen, al werkt hij er heel hard aan om zijn uitbarstingen onder controle te krijgen.
Eén van de redenen dat zoon thuis kan ‘ontploffen’: opgekropte woede over wat op school voorviel.
– bron: Facebook
Dat gaat steeds beter (door bijvoorbeeld PMT leert hij zijn uitbarstingen te benoemen), maar het zal waarschijnlijk nooit helemaal overgaan.
Wij hebben regelmatig veel plezier samen, maar het komt ook veelvuldig voor dat er een bom barst. Kinderen opvoeden die geen autisme hebben schijnt al een hele klus te zijn, maar bij een kind dat wel autisme heeft, is het extra laveren, goed opletten en soms verbaasd staan van wat er wel of juist níet gebeurt. In positieve zin (‘nu ruimt hij plots wel zijn spullen op?’) en negatieve zin (‘altijd neemt hij om 19 uur zijn medicijnen in, waarom nu dan niet?’).
Regelmatig leidt iets, meestal als het niet gebeurt, tot frustratie.
Outdoor Care: een uitkomst
Het is daarom vooral heel fijn, dat zoon eens in de maand een nacht kan overnachten bij Outdoor Care. Hij gaat daar over het algemeen met plezier naartoe, gaat er om met kinderen die zijn interesses delen en meestal ook een vorm van autisme hebben of een andere beperking, stoornis of gedragsprobleem. Bij Outdoor Care ondernemen ze allerlei activiteiten – van boogschieten tot mountainbiken en van GPS-survivaltochten in het bos tot quadrijden en klimmen (zie de foto bovenaan dit blog) – en ze eten samen en doen samen spelletjes. Enerzijds om sociale vaardigheden te leren, anderzijds om angsten te benoemen en te trotseren.
Goed voor iedereen
‘Rustig blijven’. Het is niet altijd makkelijk.
Het is voor de ontwikkeling van zoon, denken en hopen wij, dan ook goed dat hij daar naartoe gaat. Waar het in ieder geval ook goed voor is, is voor de sfeer in ons huis. Even een weekend niet op eieren lopen, even een weekend ook iets spontaans kunnen doen (zoon is gebaat bij structuur en voorspelbaarheid vanwege de prikkels, weet u nog?) en even alle aandacht naar dochter. Want die heeft het ook niet altijd makkelijk met haar broer, zoals ik eerder ook al schreef.
Dubbel gevoel
Zo’n weekend doet ons allen goed, maar geeft wel een dubbel gevoel. Want je kiest er niet voor om je kind op 9-jarige leeftijd (en ook al toen hij 8 was) zomaar een weekend ‘weg’ te doen. Ja, logeren bij opa en oma of bij vriendjes en vriendinnetjes. Natuurlijk. Want dat is ‘normaal’. Maar dit is iets anders. Dit is noodzaak. Maar: dit is ook je zoon overleveren aan het zorgsysteem. Wij zijn in ieder geval blij dat de gemeente waarin wij wonen begrijpt dat zoon dit nodig heet. En dat wij het ook nodig hebben. En onze naaste omgeving misschien ook wel.
Dus is het goed. Maar het voelt ook o zo dubbel. Want kinderen ‘krijg’ je natuurlijk niet om ze eens in de zoveel tijd aan de zorg van anderen over te leveren. Tóch hoop ik dat in de toekomst ook kinderen buiten onze regio van een dergelijk initiatief als Outdoor Care gebruik kunnen maken. Want het helpt écht.