Ik ben moeder, al 7 maanden lang. En ik ben er ook nog eens ontzettend trots op. Ken je van die exemplaren die constant foto’s van hun kind onder je neus duwen? That’s me!
Al weet ik me nog aardig in te houden, anders worden m’n vrienden gek. Maar weet je wat ik naast moeder nog meer ben? Moe, ontzettend, ontiegelijk, diepgeworteld moe. Maar dat zeggen schijnt niet te mogen, aangezien je als kersverse mama alleen maar hallelujah moet roepen en het niet in je hoofd moet halen om te klagen.
Jeetje, wat lucht op
Daarom heb ik de eerste maanden gezegd hoe ontzettend goed het ging. Niet om de schijn op te houden, maar gewoon omdat dat dus kennelijk is wat je doet: je zegt dat het goed gaat en hoe je je eigenlijk voelt, hou je voor je. Je wilt immers niet dat anderen denken dat je ondankbaar bent, ofzo. Hallo, je hebt het allermooiste van de hele wereld in je armen. Hoe kan je daar nu over klagen!?
Totdat mijn moeder zei dat het niet erg was als ik toegaf dat ik moe was. En toen kon ik eindelijk vertellen dat onze dochter een onwijs slechte slaper is. Dat er soms weken bij zitten dat mijn man en ik net de drie uur slaap per nacht halen. Samen, welteverstaan. Jeetje, wat een verademing om daar eerlijk voor uit te komen, zeg.
Het doet wat met je
Slaapgebrek is slopend. Je functioneert wel, maar ook weer niet. In de ergste periode gooide ik de volle verpakkingen in de prullenbak en legde de lege terug in de koelkast. Ik wist niet meer op welke verdieping ik werkte of hoe ik in foutloos Nederlands een mail moest tikken. Mijn man hield zich op de been met koffie en energy drink en viel al in slaap zodra hij op de bank ging zitten.
Maar ook andere dingen, zoals een huilbaby, een boos kindje of een enorm eenkennig schatje, trekken een serieuze wissel op jou en je relatie. Het doet wat met je en als je het niet op tijd doorhebt, doet het meer met je dan goed voor je is.
Online gefileerd
De eerste paar keer dat ik er openlijk (lees: online) over praatte, kreeg ik het verwijt dat ik ondankbaar was en dat ik niet wist wat wensmoeders (vrouwen met een nog niet voltooide kinderwens) doormaakten. Ik zou mensen ontzettend pijn doen met mijn opmerkingen, aangezien zij zo graag moe zouden willen zijn. Dat zou namelijk betekenen dat hun grootste droom in vervulling zou gaan en zij ook een kindje zouden hebben.
En dat begrijp ik oprecht (ook al werd ik uitgelachen en beschimpt toen ik dat zei), maar dan alsnog kan je je zonder mijn ervaring niet voorstellen hoe het is om zo moe te zijn, zo wanhopig omdat je weet dat je dit slaapgebrek nooit meer goed kan maken en het alleen maar erger wordt.
Klagen lucht op en maakt je níet ondankbaar
Daarom wil ik een lans breken. Een lans voor iedere ouder die het zwaar heeft met het ouderschap (op welke manier dan ook) en daar openlijk voor uit durft te komen. Het is nou eenmaal niet makkelijk om papa of mama te zijn, helemaal als je kindje niet perfect volgens het boekje werkt.
Klagen lucht op. Het zorgt ervoor dat je je ei kwijt kunt en het allemaal even kunt relativeren. En het draagt bij aan meer begrip vanuit je omgeving. Je bent opeens niet meer Sjaak Afhaak omdat je gewoon de puf niet kan opbrengen, maar mensen begrijpen oprecht dat je een zware dag (week / maand / jaar – streep door wat niet van toepassing is) hebt gehad.
Heb jij ook een zware tijd met je kindje (gehad)? Dan ben ik benieuwd of je daarvoor uit durft te komen of het toch liever voor je houdt!