“Ik hou van mezelf!”, zegt dochter. Zomaar tussendoor. We hadden al wel het vermoeden dat dit wel snor zit bij haar. Dochter gaat redelijk ongecompliceerd door het leven.
“Ik ben ook blij met wie ik ben”, reageert zoon. Dat is een heel ander verhaal. Zoon heeft het niet altijd makkelijk. Met zichzelf, met de wereld om zich heen. En wij niet altijd met zoon.
Ik heb het lang stilgehouden op dit blog. Maar het moet er nu maar eens uit. Daarom maar gewoon open en bloot: onze zoon heeft het syndroom van Asperger, in combinatie met een angststoornis. Daar had het eetprobleem bijvoorbeeld ook mee te maken, weten wij nu. En vele, vele andere – in de ogen van ons mensen die het niet hebben – merkwaardigheden, probleempjes en grotere problemen.
Daarover ga ik nu op dit blog van tijd tot tijd schrijven
Over onze ervaringen met Asperger, welke impact dat heeft op ons gezin en onze omgeving. En over zoons ontdekkingstocht naar wat zijn autisme voor hem betekent.
“Ik heb een hele grote gebruiksaanwijzing”, zei zoon laatst. “Een beetje gaat over mij en een heel groot stuk gaat over mijn autisme.” Dat boek hebben we nog lang niet uit, maar stukje bij beetje proberen we het te lezen. Wat in ieder geval blijft staan: het houden van.
Enig idee hoe nu verder met dit verhaal?
Ik ook niet echt. Het is een ongestructureerde rotzooi in mijn hoofd. Ideeën. Wat wil ik wel kwijt? Wat niet? Hoe moet ik beginnen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op weet. Maar ik beschik wel over de capaciteiten om dan maar gewoon te beginnen. Gewoon in het diepe te springen. Dan maar falen.
Ik kan je vertellen: zoonlief kan dat niet
Die moet namelijk, voordat hij ergens aan begint, dat kunstje perfect kennen, kannen én kunnen. Fietsen, bijvoorbeeld. Met zijwieltjes was het even oefenen, maar toen reed hij zo weg. Maar ja, die dingen moesten er ook een keer af. Wij hadden daar zo’n mooie stok bij in gedachten, die we dan achter op zijn bagagedrager zouden monteren. Dan zouden we over het fietspad in de buurt naast hem gaan wandelen en later rennen (ook nog goed voor onze conditie).
Zouden…
Zoon weigerde dienst. Hij wilde niet meer. Dat fietsen was niet zijn ding. Had hij besloten. Op zich vonden wij het toen niet zo erg, het werd net herfst en later winter. Traditioneel horen daar in Nederland nattigheid en ander gure weertypes bij. Dat fietsen zouden we in de lente wel oppakken.
Zouden (2)…
Bij het verschijnen van de eerste zonnige dagen besloten we de koe bij de horens te vatten, of beter gezegd: ik besloot om zoon weer met de stok te ondersteunen bij zijn fietsoefeningen. Het kostte nogal wat overredingskracht om hem op de pedalen te krijgen, maar uiteindelijk kreeg ik dat voor elkaar.
Je zult het niet geloven
Ik geloofde het in ieder geval niet. We stappen de poort in onze achtertuin uit. “Pap. Laat maar los. Dat fietsen kan ik zelf wel.” En wat gebeurde? Hij fietste zo weg. Zonder verdere oefening. Perfect in balans. Ik denk dat hij (nu 8, toen 3) in al die jaren 2 keer is gevallen.
Leermomentje: zoon leert anders
Zoon leert niet door te doen, door vallen en opstaan. Nee, hij leert door te observeren. En pas als hij zichzelf volledig vertrouwt (geen angst, want die stoornis!) in een situatie, pas dan gaat hij handelen.
Zijn er andere ouders – van kinderen mét en zonder Asperger – die dit ook ervaren? Of die het heel anders meemaken? Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen! En andere lezers vast ook. Mijn vrouw, bijvoorbeeld. We leren graag.
Zo, ik ben in het diepe gesprongen. En toen ik eenmaal bezig was, ging het eigenlijk vanzelf. Ik hoop dat zoon later begrijpt waarom ik deze stap heb genomen. Het is om te laten zien dat ik van hem hou. En hopelijk houdt hij net zoveel van zichzelf als ik van hem doe.