De middelbare school is weer een hele nieuwe fase voor ons. Genoeg aanleiding om even lekker te stressen en me zorgen te maken. Gelukkig leer ik veel van mijn eigen kind.
Eenvoudig was het niet om een middelbare school te vinden. Aan scholen geen gebrek, dat is niet het probleem. Een school vinden voor een kind dat volgens een ander boekje leert dan gebruikelijk, is knap lastig. Vanaf de kleutergroep zaten wij al geregeld rond de tafel met de leerkrachten om het kind een leerzame en aangename tijd op school te bezorgen. Dit ging met wisselend succes. De leerkrachten zijn van goede wil. Desondanks zaten wij, ouders en de juffen, dikwijls met de handen in het haar. Ook toen het op de keuze voor de middelbare school aankwam.
Stil zitten is een lijdensweg
Voor kinderen die een deel van de lesstof snel begrijpen en een ander deel echt lastig vinden, is het aanbod, zeg maar gerust, behoorlijk beperkt. Een school waar je de hele dag stil zit met je neus in de boeken is voor mijn kind een lijdensweg. En dan ook nog al dat huiswerk. Op een school met een interessante schakelklas “mogen dyslecten geen laptop gebruiken en ook geen ondersteunende programma’s.” Kansloos.
Een praktische VMBO school dan? De boeken die ik bekijk zien er prachtig uit, maar ik zie zo al dat mijn kind, dat bij begrijpend lezen telkens bij de besten van de klas behoort, er weinig nieuws van zal leren. En dat wil hij juist zo graag.
Even slikken
Dan wijst een bevriende moeder, zelf docent op een middelbare school, mij op een school met een goede reputatie. De school is 15 kilometer verderop en is uitgesproken christelijk, wat wij niet zijn. Het is een grote school met enorm veel leerlingen. Ik moet even slikken. De moeder drukt me op het hart om echt de open dag te bezoeken.
Weer met plezier naar school
Er valt een last van mijn schouders. De school is prachtig. De docenten bevlogen. Het lesmateriaal om door een ringetje te halen. De directeur heeft een helder verhaal. Hij wil dat kinderen weer met plezier naar school gaan, dan komt de rest vanzelf. Er komen vaker kinderen voor wie het plezier in school ver te zoeken is. Om allerlei redenen. De docenten zijn gewend aan kinderen die op het ene vlak moeite hebben en op het andere vlak juist goed ontwikkeld zijn en houden er in hun lesaanbod rekening mee. Kinderen hoeven geen eigen laptop mee te nemen; er zijn ruimschoots computers, allemaal met ondersteunende programma’s voor dyslecten. Elke docent biedt zijn kinderen de lesstof op een praktische manier aan. De lesstof is vaak door de docenten zelf ontwikkeld, zodat het goed aansluit bij de leerlingen.
Vrolijke docenten
Mijn kind is enthousiast. Hij luistert naar de uitleg van de leraren en bekijkt nieuwsgierig het resultaat dat de kinderen bij een project voor natuurkunde hebben gebouwd. Hij vindt de docenten “zo vrolijk”. Hij wil naar deze school. “Ik fiets liever een uur naar een leuke school, dan 10 minuten naar een stomme.”
Knaag, knaag, knaag
Hij kiest echt zelf voor deze school. Wij, ouders, staan er helemaal achter. Zijn nieuwe fiets, die hem straks dagelijks 30 kilometer van en naar school brengt, staat binnenkort te blinken in de schuur. En dan begint het te knagen. Dat hele eind, helemaal alleen. Hij kent er niemand, hij gaat als enige van zijn school. Hij zal toch wel leuke nieuwe vriendjes krijgen? Als hij het nu maar volhoudt. Ik fietste vroeger ook zo’n eind en had er een hekel aan. En dat vroege opstaan was ook niet echt leuk. Hij kan wel met de trein, maar die rijdt niet zo vaak. Och gut, gut, zit ‘ie daar te wachten. En als hij dan de trein mist ’s ochtends, het is zo’n dromer. Kortom de aanvankelijke euforie slaat om in buikpijn en zorgen.
Ik vraag mijn zoon voorzichtig hoe hij aankijkt tegen volgend jaar. Hij antwoord: “geen idee, want ik weet niet hoe het zal zijn, zie ik dan wel.” Kijk, daar kan een bezorgde moeder nog wat van leren.
Ik ben benieuwd naar de ervaringen van andere ouders bij hun zoektocht naar een passende middelbare school. Laat het weten!