‘Liefdevolle verwaarlozing.’ Die term hoorde ik vanmorgen, toen ik kennismaakte met een nieuw, zakelijk contact. Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer, maar de kreet is blijven hangen. De mevrouw gaf nog wat extra duiding aan de voor mij nieuwe term. “Pas als het bloedt, kom ik in actie.” Uiteraard bedoelde ze dat niet té letterlijk, maar de beeldspraak werd me wel duidelijk. Het was een variant op het aloude gegeven dat je met ‘vallen en opstaan’ ook veel moet leren.
Even denk ik terug aan mezelf en al snel kom ik uit bij mij eigen kinderen. Nog niet zo lang geleden, raakten ze – kort na elkaar – beide ten val door onzorgvuldige mede-weggebruikers. Op wat schrammen, blauwe plekken en een kapotte iPhone na kwamen ze allebei met de schrik vrij. Zij wel. Ik hou m’n hart nog steeds vast, elke dag weer. Vorig jaar werd Nijmegen opgeschrikt door het dodelijke ongeval van een twaalfjarig meisje, dat werd overreden door een onoplettende vrachtwagenchauffer. Sinds die tijd betrap ik mezelf erop de jongens extra op het hart te drukken voorzichtig te doen. “Doe je voorzichtig? Voor vrachtwagens en zo…” Na enige tijd werd het haast een ritueel. Ik: “Doe je voorzichtig?” Joram: “Vrachtwagens en zo…” We glimlachen en ik laat hem gaan. Een half uurtje later vertrekt de tweede per fiets naar school.
Afgelopen weekend werden de ontzielde lichamen van de twee vermiste jongens uit Zeist gevonden. Ik was het weekend hard aan het werk als organisator van een groot publieksevent en het toeval wilde dat het evenement plaatsvond op steenworp afstand van de plek van de jongens door een argeloze voorbijganger werden aangetroffen. Ondanks de drukte was het me wel opgevallen dat er opvallend veel helicopters overvlogen. “Die komen ook voor ons”, grapte ik nog tegen m’n collega. ’s Avonds bleek het tegendeel. Het nieuws van de treurige vondst werd wereldkundig en de analyses over het hoe en waarom zetten direct de achtervolging in. Natuurlijk lag direct de Raad voor de Kinderbescherming onder vuur. RTL citeerde zelfs uit een rapport van Bureau Jeugdzorg Utrecht waaruit blijkt dat de kinderen “al enige tijd ernstig in hun ontwikkeling werden bedreigd.” En verderop: “Het lukt de ouders niet de strijd te beëindigen”, zelfs niet nadat hen ‘ouderschapsbegeleiding’ werd aangeboden.
Zelf ben ik sinds 2006 niet meer getrouwd met de moeder van mijn kinderen. Over veel waren we het oneens, maar geen seconde hebben wij getwist over de wijze waarop wij de zorg voor onze kinderen zouden voortzetten. Onlangs sprak ik in het café met een man die ervoor koos om ‘voor de kinderen’ bij zijn vrouw te blijven. Het werd een lang en persoonlijk gesprek, met veel verschillende inzichten. Uiteindelijk hebben we elkaars verhaal gehoord, maar werden we het niet eens. Toch groeiden zowel zijn kinderen als de mijne op in – zo oordeelden we zelf – een liefdevolle omgeving, met veel respect voor elkaar.
Daar hoefde geen verwaarlozing aan te pas te komen. Zelfs geen liefdevolle. Hoogstens af en toe een pleister.