Kannieslapen!

Je hebt twee soorten kinderen: zij die overal kunnen slapen en wel meteen als ze de ogen dicht doen, en zij die daar meestal wel een uurtje voor nodig hebben. Mijn dochter behoort duidelijk tot de tweede categorie. (Ikzelf trouwens ook, maar daar gaat het nu even niet over.) Als die op haar normale tijd het bed in gaat, slaapt ze als het even mee zit anderhalf uur later in. Om die reden stuur ik haar lekker vroeg naar boven.

Eerst leest ze nog een kwartiertje, dan moeten alle knuffels geordend worden, en dan begint het grote ontspannen; stijf als een plank gaat ze met geforceerd gesloten ogen op haar rug in bed liggen wachten tot ze vanzelf in dromenland terechtkomt. Als dat binnen tien minuten niet lukt, sluipt ze naar beneden, waar ik met de benen omhoog voor het eerst die dag zit te genieten van wat tijd voor mezelf: “Kannieslapen!” Je kent het wel.

Vroeger wilde ik nog wel eens mee terug naar boven gaan, totdat ik in de gaten kreeg dat het een soort standaard verlenging van het naar-bed-gaan-ritueel aan het worden was. Nu roep ik iets als: “Ga maar tafels oefenen”, of “Gewoon lekker liggen en de slaap komt vanzelf”, en stuur haar linea recta weer naar boven. Vreemd genoeg schijnt dit op normale dagen wel te helpen, want als ik een uurtje later ga kijken, slaapt ze meestal diep.

Een enkele keer werkt het gebruikelijke ritueel echter niet, en ligt ze nog wakker als ik naar bed ga. Soms blijkt ze ergens mee te zitten. Gelukkig vertelt ze dit dan meestal wel (“Ik moet zo denken aan de weggelopen poes Mario, snik”) en praten we er even over. Ik zie haar dan tijdens het gesprekje al ontspannen en als ze zich dan omdraait, slaapt ze al voordat ik de kamer uit ben. Maar soms is ze te moe.

Te moe om te slapen? Wat zeg ik nou? Ja, het is een vreemd fenomeen, dat geef ik toe, maar ik ken het zelf ook. Nog na-gonzende spieren van de iets te fanatiek uitgevoerde gymles of net iets te lang doorlezen zodat ik weer klaarwakker ben, zijn fenomenen die mij ook danig uit de slaap kunnen houden. Net of je lichaam nog te zeer in de waakstand staat, en je de knop niet kunt vinden om die uit te schakelen.

Wat mij helpt, daar ben ik na jarenlange, wat zeg ik; inmiddels decennialange ervaring wel achter. Vroeg op en vroeg naar bed, in het ritme blijven, niet naar de klok kijken (na 21:00 kijk ik sowieso niet meer) en alleen nog maar tamelijk saaie non-fictie naast mijn bed. Die dingen helpen mijn dochter ook. Maar soms, zoals nu in de week van de avondvierdaagse, kun je nu eenmaal niet vroeg naar bed.

Deze week is dan ook traditioneel een nachtmerrie, voor ons maar ook voor vele basisschooldocenten en ouders. De kinderen zijn laat thuis, en hebben te veel spannende en inspannende dingen gezien en gedaan om zich weer rustig in het slaapritme te voegen, en liggen vervolgens de halve avond wakker. Dat begint de eerste avond met negen uur, de tweede was het tien uur eer ze sliep, en vanavond zal het nog later zijn.

’s Ochtends om zeven uur gaat de wekker weer en krijg ik haar slechts met de grootst mogelijke moeite uit bed. Aan tafel is ze sjacherijnig en huilt ze om het minste of geringste. Maar ’s avonds is ze weer zo opgefokt, dat ze nóg langer wakker ligt. Ik baal er van en zeg boos dat ze “nu echt moet gaan slapen want anders ben je morgen niks waard”. Ja, dat zal haar leren! Ahum.

Is het opgehoopte slaapgebrek dan een reden om te zeggen dat ze niet meer mag meedoen aan dergelijke activiteiten? Welnee, want wat het beste werkt tegen wakker liggen, is uiteindelijk het toverwoord: ontspanning. En dat betekent dat je in je hoofd af moet van het idee dat het een ramp is om een nachtje wat minder te slapen. Zij, maar ook ik. Vooral ik. Hoe graag ik ook wil, ik heb hier geen controle over en moet het laten gebeuren. Relax, mama!

Reacties

reacties