Mijn kind speelt alleen maar Pokémon. Zou dat wel goed voor haar zijn? Of wordt ze een asociale nerd met gameverslaving?
Mijn kind houdt nogal van Pokémon. Ze kijkt de serie op tv, heeft alle films in de kast staan en ze speelt het spel al jaren op de 3DS. Maar daar blijft het helaas niet bij. Als ze met haar Lego speelt, moeten de poppetjes verschillende Pokémon voorstellen, als ze met Playmobil speelt idem dito en laatst hoorde ik haar aan een vriendje vragen of ze buiten ‘Pokémon -voetbal’ zouden spelen. Ik had het er wel moeilijk mee. Je gunt zo’n kind toch wat variatie.
Tussen de slaapzakken
Als ze iets mag kopen van haar zakgeld, wordt het vaak het Pokémon clubblad. Als ze een tekening maakt, mag jij raden wat er op staat. Posters in haar kamertje: juist. Voor haar verjaardag wilde ze het allerliefst een Pokémonmarathon organiseren voor haar Pokémonvrienden (gelukkig heeft ze die nog wel). De hele avond hebben vijf in pyjama gehulde kinderen zielsgelukkig tussen de slaapzakken Pokémon gespeeld. Ieder op zijn eigen DS. Gezellig.
Gameverslaving
Voordat je denkt dat mijn dochter een asociale nerd is met een gameverslaving: ze sport drie keer in de week, speelt veel buiten, doet het goed op school en heeft, zoals gezegd, gelukkig echte vrienden. Dat die kinderen vanaf hun eerste begroeting op het schoolplein ’s ochtends, tot op hun speelafspraakjes ’s middags met elkaar over niets anders dan Pokémon praten, daar kan ik verder ook niets aan doen. Ze zit in ieder geval niet voortdurend achter de pc of de tablet.
Goed en kwaad
Ik heb, zittend achter de krant, de verhalen die met de Playmobilpoppetjes gespeeld worden in de afgelopen jaren zien evolueren. In het begin werden er louter scènes uit de film of afleveringen uit de serie nagespeeld, maar in de loop der tijd kwam er steeds meer variatie in zowel verhaallijn als karakters. Het leek wel of het spel steeds realistischer werd. Zo speelden een paar jaar geleden, precies toen ze daar de leeftijd voor hadden, de termen ‘goed’ en ‘kwaad’ een grote rol.
Verliefdheid
Afgelopen week, toen ik weer eens stiekem stond te luisteren, was er zowaar sprake van een verliefdheid en waren er vreselijk ingewikkelde scènes tussen verschillende groepen vrienden. Ook Pokémon hebben blijkbaar last van gevoelens. Speltherapie was er niks bij. Voor het gebrek aan creativiteit en variatie in het spel van mijn dochter ben ik steeds minder bang. Tenslotte kun je met Pokémon alle kanten op.