Gastblog van Iris Bleeker-Beers, schrijver van het boekje Schatten van het Gezinsleven en moeder van twee dochters (14 en 15 jaar oud).
Sinds onze lieve kleine meisjes zich getransformeerd hebben tot zinnenprikkelende kritische pubers, hebben zich in rap tempo een drietal familieleden aan ons gezin toegevoegd: Niemand, broertje Niets en zusje Zomaar.
Deze familieleden kwamen niet zomaar uit de lucht vallen. Ik ken ze al sinds mijn eigen kindertijd. Als mijn broers tijdens een potje voetballen de bal weer eens door de ruit van de buurvrouw hadden geschopt en de buurvrouw vroeg wie dit gedaan had, riep mijn oudste broer direct: “Ik heb niets gedaan.” Mijn jongste broer wist natuurlijk ook van niets. Dus uiteindelijk was het de schuld van Niemand.
Deze vervelende familieleden zijn inmiddels ook bij ons komen inwonen. Laatst kwam ik tijdens het stofzuigen tot de ontdekking dat er een stukje glas van mijn mooie vaas was afgebroken en keurig naast de vaas lag. Bij navraag had Niemand dit op zijn geweten. Aanverwant familielid Zomaar had er echter ook iets mee van doen en al snel werd duidelijk dat ze hadden samengewerkt met Niets. Niemand heeft Niets gedaan en daarom is het Zomaar stuk gegaan!
Fijn is het ook dat als je er tijdens de grote boodschap op de wc achter komt dat er slechts een lege wc-rol aan de muur hangt en er in de verste omtrek geen nieuwe rol te vinden is. Na enig speurwerk blijkt Niemand weer het laatste velletje gepakt te hebben.
Toen ik laatst weer eens een leeg pak melk op het aanrecht zag staan, slechts een metertje verwijderd van de prullenbak, bleek opnieuw dat Niemand dat daar had neergezet. Ik pakte het lege pak op, zette het pontificaal midden op het buro van één van mijn meiden en liep weg. Ze draaide zich om en vroeg verbaasd waarom ik dat lege pak op háár buro neerkwakte. Ik antwoordde: “Niemand heeft het daar achtergelaten; ik weet van niets.” Ze vroeg waarom ik zo raar deed. Mijn antwoord?
“Zomaar.”