De laatste tijd vind ik mezelf voortdurend terug in opvoedkundig heftige gesprekken met mijn kinderen (van 9 en 7, jawel). Hoor ik de kinderen in de auto kibbelen over vorken en messen (moet een mes nou rechts of links van het bord liggen?) en zegt dochter boos tegen haar broer dat ze het op haar eigen manier wil doen…
Dan hoor ik mezelf een monoloog beginnen over dat iedereen alles op zijn of haar eigen manier moet kunnen doen maar dat het ook belangrijk is om te weten ‘hoe het hoort’. Omdat je dan de reacties van andere mensen beter begrijpt. En dat je altijd respect moet hebben voor mensen die dingen anders doen dan jij. Voordat we het weten praten we over de voorwaarden voor wereldvrede en net als ik wil ontvlammen in een gepassioneerd Imagine van John Lennon, hoor ik mijn dochter zeggen dat ze zooooo moe is. Juist. Ik zwijg weer. Wat gaan we vanavond eigenlijk eten?
Realiteit. Ik wil mijn kinderen opvoeden met idealen maar dat is nog niet zo eenvoudig. Dat heb ik recentelijk wel gelezen in het boek Bevlogen en belast en gezien in de documentaire Onze Kresj. Ik geef meteen toe: dit blog heeft enkele maanden moeten rijpen. In mijn hoofd vooral. Want wilde ik die documentaire over de kresj wel zien? Of zou het me te veel confronteren met mijn eigen verleden als kind van semi-hippieouders?
Nu heb ik hem teruggekeken en ik vond het best moeilijk. Want hoewel het niet mijn verleden is, geeft het wel een inkijkje in de opvoedingsideeën van mijn ouders en hun idealen, die ik goed begrijp. Ik ken hun verleden, hun verhaal en hun wensen en ik vind het streven naar een betere wereld fantastisch! Maar om je kinderen daarvoor in te zetten als een vorm van experiment gaat wat ver.
Gelukkig heb ik maar korte tijd doorgebracht op zo’n anti-autoritaire kresj. Destijds zat die in het oude pand van poppodium Doornroosje, waar ik jaren later vele avonden naar muziek luisterde en vele bands interviewde, ook zoiets raars. Maar goed, mijn ouders zagen vrij snel in dat het concept van de kresj niet goed was voor mij en mijn ontwikkeling. Toch zeggen hun keuzes iets over hoe ik ben opgevoed. Vanuit welke idealen ze dat deden. En misschien heeft het voor een deel bepaald wie ik nu ben.
Vervolgens kijk ik naar mijn eigen kinderen. Welke idealen geef ik mijn kinderen mee? Niets vanuit het geloof (want daar geloof ik niet in), niets vanuit de linkse kerk (niet heel concreet in ieder geval) en ook niets vanuit rechtse politiek. Natuurlijk probeer ik ze iets bij te brengen vanuit een idee van goed en kwaad. Ik probeer de wereld voor ze te duiden, en ze duidelijk te maken hoe ze een goed mens kunnen zijn.
Maar ik hang geen ideologie aan. Heb ik duidelijke idealen? Ik kan ze niet 1-2-3 benoemen. Doe ik mijn kinderen daarmee tekort? Ik weet het niet. Idealen zijn goed, maar ze moeten een ‘gezonde’ opvoeding niet in de weg staan. Heb ik een middenweg gevonden tussen de idealen van mijn ouders en de realiteit van de huidige tijd? Ik heb geen idee. Dat is het frustrerende: waarschijnlijk weten we dat pas als mijn kinderen documentaires kunnen terugkijken over hoe het er aan toeging in 2015… Imagine that.