Het is zaterdagavond rond half elf. Nog even ontspannen naar een aflevering van onze favoriete serie kijken. Morgenochtend vertrekt ons vliegtuig naar Lissabon. Mijn dochter drentelt nog wat heen en weer met haar inmiddels redelijk volle tas. ‘Geef je ID-kaart maar even aan mij’, zegt mijn vrouw. Geërgerd loopt mijn dochter naar haar kamer. ‘Daar ligt hij niet’, zegt ze even later berustend. Traditioneel is het een chaos op haar kamer, dus een stukje plastic van drie bij vijf centimeter vind je niet makkelijk terug.
‘Wanneer heb je hem voor het laatst gehad.’ ‘Toen ik naar dat feest ben geweest, maar volgens mij had ik hem na afloop nog.’ Dat klinkt niet al te zeker. Ineens breekt me het angstzweet uit. Hij zal aan het begin van de vakantie toch niet in het kluisje op school liggen. Daar komen we nooit meer binnen. ‘Ik zal nog eens op mijn kamer kijken.’ We horen meubelstukken schuiven en een hoop gezucht en gevloek. Van ontspannen kijken is allang geen sprake meer. ‘Nee, hij ligt er echt niet. Heb jij hem niet?’, verplaatst mijn dochter haar probleem naar mijn vrouw. ‘Wat moet ik met jouw ID. Daar ben je zelf verantwoordelijk voor.’
Ik moet me inhouden. De sfeer is om te snijden en we moeten nog aan de week vakantie beginnen. Nogmaals haalt mijn dochter, nu geassisteerd door mijn vrouw, haar kamer overhoop, maar de ID blijft spoorloos. Ten einde raad kijkt mijn vrouw in haar tas. En jawel, daar ligt de ID-kaart. ‘Ik zei het toch!’, kan mijn dochter niet nalaten op te merken. Ja, met die verantwoordelijkheid voor haar eigen spullen zit het wel goed.
Haha. De momenten van stress! Noodscenarios door je hoofd. En wat een opluchting als het allemaal loos alarm blijkt. Hopelijk hebben jullie een relaxte tijd gehad in Lissabon. 😉