Het nieuwe schooljaar is nu een paar weken onderweg en ons gezin heeft zijn draai in de nieuwe schoolritmes weer gevonden. Hoewel de kinderen al een paar jaar naar de middelbare school gaan, is zo’n opstartfase toch spannend. Een nieuw leerjaar, nieuwe roosters en nieuwe klassen: wat gaat het ons brengen?
Ik kan mij voorstellen dat die eerste weken voor jouw brugpieper best spannend zijn, Yvonne. Ik kan mij die nieuwe fase in het leven van mijn kinderen nog goed herinneren. Bij beide ging de start als brugklasser niet over rozen. De ene keer omdat ik mijzelf niet zo flexibel opstelde, de andere keer door domme pech.
Regen, wind en onweer
De oudste zat net een paar weken op zijn nieuwe school, zo’n 8 kilometer verderop, toen het op die donderdagochtend vreselijk slecht weer was. Regen, wind en zelfs – zo bleek later – een verdwaalde klap onweer. In mijn veronderstelling dat middelbare scholieren elke dag zelf op de fiets naar school gingen, liet ik mijn zoon zijn regenpak aantrekken. Zonder morren stapte hij op de fiets en vertrok. Dat had achteraf nooit gemogen.
En erg was het…
Want hoe erg het was, merkte ik toen ik de jongste al aquaplanend met toch een behoorlijk stoere auto naar de basisschool in het dorp glibberde. Ik kwam onderweg welgeteld 1 fietser op het fietspad langs de provinciale weg tegen. Zelfs in het dorp waagde niemand zich op de fiets! Thuis las ik op Facebook dat alle andere moeders hun kroost gewoon met de auto naar de middelbare school hadden gebracht. Wat voelde ik mij slecht.
Van de regen in de drup
De oudste heeft er overigens niets aan overgehouden. Of hij moet zich vervolgens stilletjes hebben geërgerd aan een overbezorgde moeder die bij het geringste drupje regen zijn fiets achter in de auto gooide. Die middag maakte hij trouwens wel voorzichtig kenbaar zijn fietstocht als een ware hel te hebben ervaren. Op mijn ‘Was het heel erg?’ antwoordde hij ‘Een beetje erg’. Dat zei mij genoeg.
Genadeloos onderuit
De jongste ging in die eerste weken juist onder fantastische weersomstandigheden naar school. Elke dag in een T-shirt en korte broek. Op zich had hij genoeg fietservaring: hij had immers al een paar jaar naar de basisschool gefietst, een ritje van 2,5 kilometer. Maar alleen fietsen is anders dan in een groep – op een eigenlijk nog te grote fiets – fietsen en zo kwam het dat hij op een ochtend genadeloos onderuit ging.
‘Het wordt niets meer vandaag’
Hij fietste weliswaar door naar school en meldde zich met hevig bloedende blote armen en benen bij de conciërge. Die belde mij op met de woorden: ‘Mevrouw, u kunt uw zoon beter ophalen, want het wordt helemaal niets meer vandaag’. Dat klopte. Op het behandelbed in het conciërgehok trof ik een huilend hoopje ellende aan en ik huilde met hem mee. Opnieuw brak mijn moederhart bij dit vroege brugpieperleed.
En nu: huiswerk maken?
Inmiddels zijn het 2 stoere tieners van 16 en 14 jaar, die heus nog wel wat tegenslag hebben gehad én zullen krijgen, maar die het nieuwe schooljaar goed hebben opgepakt. Oké, het is even wennen dat ze eerder naar bed moeten en niet meer hele avonden op de computer mogen zitten, maar het ritme is terug. Ook onze jongens zijn niet zo spraakzaam over hun schoolbelevenissen. Thuis gaan ze al snel over tot de orde van de dag. Ik hoop maar dat dat huiswerk maken is.
Annemarie Gerbrandy en Yvonne Schoolderman, allebei ouder van puberzonen, schrijven op Ouders Onderling om de beurt een blog aan elkaar, waarin zij hun ervaringen, problemen en vragen delen over dagelijkse puberdingen. Yvonne heeft een tiener van 12, die van Annemarie zijn 16 en 14. Zij doen dit niet alleen om elkaar een hart onder de riem te steken, maar voor alle puberouders. Want hoewel geen tiener gelijk is, is de puberfase een uitdaging voor ouder en kind. Lees lekker met ons mee en schrijf je eigen mening, ervaring of vraag in de comments.