Een kind met het Syndroom van Asperger reageert anders dan de meeste mensen gewend zijn. Als je een broer of zus hebt met Asperger, kun je wel wat hulp gebruiken om hier mee te leren omgaan. Onze dochter is zo’n zus. Eigenlijk is ze een jonge mantelzorger.
De laatste keer dat ik hier over ons eigen gezin schreef, was dat om te vertellen dat mijn zoon (8) autisme heeft, meer bepaald het Syndroom van Asperger. Ik schreef ook dat het best een strijd was om dat blog te schrijven. Het is niet de enige strijd die hier in huis wordt geleverd.
Naast onze zoon hebben we namelijk ook een dochter. Dit 6-jarige meisje is over het algemeen bijzonder vrolijk en open. Zo kent de buitenwereld haar ook.
Kinderen met Asperger kunnen hun emoties moeilijk in bedwang houden. Soms gaan ze schreeuwen en slaan. Voor zoon is dat niet makkelijk, maar ook voor dochter is dat heftig; ze schrikt erg en is soms bang voor haar eigen broer.
Wat te doen met autisme?
Wat moet ze met haar broer-met-autisme? Dat is best wel lastig. Heel vaak kunnen ze heel goed met elkaar overweg. Ze beschermen elkaar ook. Zo speelt dochter regelmatig met zoon in de pauzes op het schoolplein, omdat hij dan niemand anders heeft om mee te spelen. Of ze gaat bij hem in het team zitten bij één of ander spelletje. Omdat hij niet zo hard kan lopen, en zij wel.
Zoon kan daar niet altijd zijn dankbaarheid voor tonen. Dat is geen onwil, maar onkunde. Dat soort dingen moeten wij hem vanwege zijn autisme aanleren. Wat wij hem ook moeten leren, is omgaan met zijn emoties en dan vooral de negatieve. Gelukkig hebben we daar hulp voor, want we kunnen het niet alleen.
Dochter is een jonge mantelzorger
Ook dochter heeft hulp. We zijn gezegend om in Hengelo te wonen. Hier hebben ze namelijk een project dat de Piep-cursus heet. Samen met nog een paar Jonge Mantelzorgers (kinderen in de leeftijd van 5 tot 8 jaar die ook een broer of zus met een beperking hebben) komt ze een aantal vrijdagen samen. Onder leiding van muis Piep (een pop, bespeeld door een sociaal werker, voor het geval u het nog niet doorhad) praten ze dan over wat hen dwars zit, waar ze tegenaan lopen, wat hun emoties zijn. Ze knutselen, zingen en luisteren naar elkaar. Dochter gaat daar graag naartoe. Fijn dat dat kan.
En ze doet er ook echt nieuwe inzichten op. We merken dat ze rustiger met haar broer omgaat. En dat ze bewust afstand van hem neemt, omdat ze hem een antwoord geeft dat hij waarschijnlijk niet zo leuk zal vinden. Maar dat ze dat wel klip en klaar doet – en niet twijfelachtig.
“Wil je met me spelen?”
“Nee, ik heb daar nu geen zin in.”
Eerder had ze waarschijnlijk gezegd: “Dat weet ik nog niet.” Of: “Daar moet ik nog over nadenken.”
Bij autisme is duidelijkheid belangrijk
Natuurlijk gaat het niet altijd goed. Maar ook wij als ouders maken daarin nog regelmatig missers. Zoon is gebaat bij duidelijkheid. En het is heel duidelijk dat dochter daarin vorderingen maakt. Knap is dat van een meisje van 6. “Ik heb best een moeilijke broer”, zei ze onlangs.
Toch huilde ze laatst tranen met tuiten, toen haar broer een dag en nacht weg was. Ze kan soms niet met, maar vaak niet zonder hem.